“Los libros de Xulia”
Llegaste un día y me dijiste -Ten
guárdamelos, es que voy hacer un largo viaje y se de sobra que me los vas
cuidar.
Ya más de año y medio desde que te fuiste y ahí están donde los dejaste, en el suelo, atados, para que nadie ose abrirlos salvo yo su fiel guardián que de vez en cuando con mimo abro sus páginas y me pongo a leerlas hasta que se me nublan los ojos recordando el día que nos dejaste para siempre.
4 Comments:
Y en estas fechas de fiestas generalizadas, las ausencias se notan más, o de forma más acuciante.
Espero que los buenos recuerdos reduzcan la pena.
Me alegra tu vuelta, Raraher.
Un abraciño.
Todos os que coñecemos a Xulia estámola botando en falta. Acórdome cando co seu eterno sorriso díxonos que se ía de viaxe e como nos quedamos cando soubemos de que viaxe se trataba.
Mándoche un saúdo e un forte abrazo.
Os libros atesourados no tempo gardan moitas emocións da nosa maneira de sentir, da nosa curiosidade, do noso afán por saber, ata tal punto que os dotamos de vida e recobran vida cada vez que os tocamos, abrimos e leemos.
Libros latindo como un corazón depositado con mimo no calor da madeira.
Un abrazo, Raraher
Me encanta tu escrito Te dejo un abrazo desde Miami
Publicar un comentario
<< Home